Budynek łaźni miejskiej wzniesionej w 1921 r. przez Naczelny Nadzwyczajny Komisariat ds. Walki z Epidemiami, pierwotnie nosił nazwę Zakładu Kąpielowo-Dezynsekcyjnego. Budynek, zaprojektowany przez architekta Jana Koszczyca Witkiewicza. Budynek murowany z wapienia, tynkowany, kryty czerwoną dachówką, został wzniesiony na planie litery L, w stylu dworkowym, nawiązując dekoracją do tzw. renesansu lubelskiego.
Obecnie znajduje się tu Dom Pracy Twórczej Stowarzyszenia Filmowców Polskich oraz restauracja.

Kamienice Przybyłowskie, stojące w południowo-wschodniej części rynku, to jedne z najsłynniejszych kamieniczek w Polsce, zbudowane w stylu manierystycznym około 1615 r. przez braci Mikołaja i Krzysztofa Przybyłów. Obie mają identyczny układ fasad, są bogato zdobione. Dekoracje przedstawiają postaci biblijne, motywy roślinne i zwierzęce oraz świętych, w tym patronów fundatorów obu domów – św. Mikołaja biskupa oraz św. Krzysztofa.

Obecnie pełnią funkcje budynków użytku publicznego: Siedziba Banku oraz Urzędu Miasta.

Spichlerze są symbolem Kazimierza. Na początku XVII w. było ich około sześćdziesięciu, do dziś zachowało się zaledwie jedenaście. Budowano je z miejscowego kamienia. Zwykle to budowle dwukondygnacyjne, z bogato zdobionym szczytem, wzorowanym na farze. Najstarszym z zachowanych  jest spichlerz Mikołaja Przybyły (ul. Puławska)  w którym mieści się Muzeum Przyrodnicze (kliknij, aby zobaczyć), pochodzący z 1651 r. najmłodszym spichlerz Kobiałków (ul. Krakowska).

Mieszczą się tu palmiarnia i pijalnia wód, jak również „Pijalnia Czekolady E. Wedla”. Pod egzotycznymi palmami znajdują się trzy ujęcia wody ze źródeł „Celińskiego”, „Miłość” oraz odwiertu górniczego „Barbara”.

Nałęczów jest także znany z fenomenalnej wody mineralnej. Są one czerpane ze szczelin w kredowym podłożu. Ich źródła ukryte są w skałach kredowych pod grubą warstwą lessu. Delektowanie się wodami mineralnymi jest ważnym elementem kuracji. W Nałęczowie występują wody o fachowej nazwie „szczawy żelaziste”. Określenia „szczawy” używa się w stosunku do wód, które posiadają co najmniej jeden gram wolnego dwutlenku węgla na litr. Już tak niewielka ilość CO2 i żelaza zapewnia im charakterystyczny smak. Najbardziej żelazista jest woda ze źródła Barbara, a najmniej ta ze źródła Miłość, choć i woda „Celiński” ma wyraźny smak. Wody ze źródła Miłość we współczesnym uzdrowisku używa się do zdrowotnych kąpieli. Wodę tę można także pić w palmiarni, gdzie dostępne są również wody z pozostałych źródeł. Wody z nałęczowskich źródeł wspomagają prace serca, łagodzą skurcze i dolegliwości kostno -mięśniowe, wzmacniają koncentracje, leczą dolegliwości przewodu pokarmowego, wzmacniają wzrok, wspomagają leczenie nerwicy, depresji i bezsenności, korzystnie wpływają na włosy, skórę i paznokcie.

Wyjątkowe właściwości lecznicze posiada woda ze źródła Barbara. Dzięki duże zawartości jonów żelaza, może być stosowana w leczeniu niedokrwistości spowodowanej niedoborem żelaza (niedokrwistość w przebiegu schorzeń przewodu pokarmowego, w następstwach przewlekłych krwawień, niedokrwistość istotna niedobarwliwa, blednica, niedokrwistość ciężarnych i dzieci) oraz w leczeniu niedoboru żelaza bez niedokrwistości u rekonwalescentów (szczególne w sytuacji trwania pierwotnej przyczyny niedoboru żelaza, np. przewlekła utrata krwi, ciąża lub choroby współistniejące, takie jak choroby reumatologiczne, przewlekłe zakażenia dróg moczowych, niewydolność nerek, niewydolność serca, nieswoiste choroby zapalne jelit, przewlekła obturacyjna choroba płuc).

W Pijalni podziwiać można freski wykonane przez lubelskiego artystę Jarosława Olejnickiego, oraz okazałe palmy wyhodowane przez wieloletniego ogrodnika uzdrowiska Franciszka Kamińskiego, najstarsza pochodzi z 1903 roku. Znajduje się tam również galeria rzeźb postaci związanych z Nałęczowem.

Bilet wstępu do pijalni: 5,00 zł,
grupy min.10 osób: 4,50 zł,
wycieczki szkolne, dzieci poniżej 7 lat – 4,00
dla kuracjuszy Uzdrowiska Nałęczów S.A. za okazaniem karty pobytu wstęp wolny (50 gr. kubek)

E.Wedel czynny pn-nd od  10:00 do 20:00
Pijalnia Wód, Palmiarnia pn-nd 10:00-17:00

Stare Łazienki – zbudowane na wzór warszawskich w 1821 r. które usytuowane są w Parku Zdrojowym, niedaleko stawu.

Pierwsze kąpiele lecznicze i kuracje pitne z wykorzystaniem wody z krystalicznie czystych źródeł zaczęto stosować w czasach, kiedy właścicielem Nałęczowa został Antoni Małachowski. Sam cierpiący na podagrę, skuteczny środek na ukojenie bólu znajdował w kąpielach i okładach z nałęczowskich wód. Badania chemiczne wykonane w 1817 roku przez profesora Józefa Celińskiego potwierdziły lecznicze właściwości odkrytych źródeł. Walory tutejszych wód żelazisto-wapniowych, nieustępujące w niczym tym ze znanych kurortów zagranicznych, bogactwo złóż borowinowych w połączeniu ze specyficznym mikroklimatem, były impulsem do szybkiego rozwoju uzdrowiska. Kolejny właściciel, Ludwik Nałęcz-Małachowski, buduje dom gościnny i nowocześnie wyposaża Łazienki Żelaziste, o których uruchomieniu w 1821 roku donosił nawet Kurier Warszawski. Renoma uzdrowiska sprawia, że kąpieli zażywają tu książę Adam Kazimierz Czartoryski, właściciel rezydencji w Puławach, ówczesnego ośrodka kulturalnego; polityk, komendant Szkoły Rycerskiej, mecenas sztuki, publicysta i literat, autor komedii Panna na wydaniu. Jego żona Izabela z Flemingów założyła pierwsze w Polsce muzeum pamiątek historycznych (1801). Bywał tu również kasztelan Leon Dembowski właściciel sąsiednich Bronic i Drzewiec, autor pamiętników barwnie opisujących jego epokę.

W latach 60. XX w. mieszkała tu Jadwiga Smosarska, aktorka, odtwórczyni postaci literackich m. in. w Trędowatej H. Mniszkówny i w Ziemi obiecanej W. Reymonta oraz Stanisław Piętak – poeta i prozaik.

W 1957 roku obiekt wpisano do rejestru zabytków.

Dawna stacja Nałęczów, która od 1926 roku nosi nazwę Sadurki, powstała na szlaku Nadwiślańskiej Drogi Żelaznej w roku 1877 i łączyła Warszawę z Mławą i Kowlem, a na granicy zaborów łączyła się z pruską linią do Gdańska. Uruchomienie kolei nadwiślańskiej ułatwiało dojazd do uzdrowiska. Nałęczów w końcu XIX wieku stawał się ulubionym miejscem odpoczynku i pracy twórczej, przyciągał niezwykłą atmosferą wolności. Niemal od samego początku wskrzeszenia Zakładu Leczniczego zaczęła się tworzyć historia związków wielu znakomitych artystów i pisarzy, a także przemysłowców i właścicieli ziemskich, także z kresów wschodnich, którzy w Nałęczowie chcieli lokować swe kapitały, budowali okazałe wille i pałacyki. Literaci utworzyli w Nałęczowie tak zwaną kolonię literacką. Drewniany budynek stacji zachował się do dziś bez większych zmian. Oryginalną jest boazeria w poczekalni i kasetonowy strop, stolarka okienna oraz drzwi. Bolesław Prus tak opisuje swą podróż w Kronikach Tygodniowych: Na stacji Nałęczów wylądowaliśmy w pięć godzin po opuszczeniu Warszawy. Na stacji zwyczajna bieganina, hałas… Jedni wsiadają, inni wysiadają, służba władowuje, wyładowuje bagaże… Dzwonią, gwiżdżą, pociąg ruszył do Lublina – zostałeś sam. – Pan do Zakładu?Mogę odwieźć… – mówi obywatel, wyróżniający się długim batem i krótką kamizelką. Umawiacie się o cenę, zajeżdża nie najgorsza bryczuszka, rzucasz na nią skromny węzełek, siadasz, jazda… Do zakładu leczniczego jest około pięciu wiorst, które przebywa się mniej więcej w pół godziny. Gościniec dosyć szeroki, z obu stron zaopatrzony w rowy, a prócz tego w słupy wiorstowe i słupki wskazujące stusążniowe odległości. Świętej pamięci Zawadzki, niegdyś właściciel Sadurek, wyborny gospodarz i obywatel część drogi między stacją a swoim folwarkiem obsadził jabłonkami.(…)Pomimo szybko zapadającego zmroku widać, że okolica ładna. Wzdłuż drogi rosną drzewa; na lewo gdzieś w dali majaczy las, na prawo – bogata szkółka drzew i murowany dwór antopolski wszędzie grunt falisty: górki i dolinki…

Pomnik jest ważnym symbolem historii Karczmisk XX w. stanowi hołd złożony poległym mieszkańcom naszej miejscowości podczas I wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Wzniesiono go z inicjatywy społeczności wsi Karczmiska ok. 1930 r. w pobliżu budynku, w którym w latach 1889-1981 miał siedzibę Urząd Gminy. Plac wokół pomnika był centralnym miejscem organizacji obchodów, świąt, uroczystości państwowych i lokalnych. Gromadzili się tu mieszkańcy Karczmisk i Gminy z okazji obchodów Dnia Niepodległości, Konstytucji 3 Maja, Dnia Żołnierza, itp. na placu przed pomnikiem strażacy przeprowadzali musztrę i ćwiczenia.
15 sierpnia 1936 r. podczas uroczystości patriotycznej poświęcono i zamontowano tablicę główną na pomniku oraz dwie tablice
z 33 nazwiskami „Pamięci poległych bohaterów z Karczmisk za Niepodległość Ojczyny”.
Dzięki staraniom władz samorządowych Gminy Karczmiska w 2014 r. pomnik i plac odzyskały swoje walory. Powrócono do pierwotnego usytuowania pomnika na nasypie oraz zagospodarowano teren placu. Plac od 2006 r. nosi nazwę: Plac Niepodległości a pomnik w 2014 r. został wpisany do gminnej ewidencji zabytków Gminy Karczmiska.

Jedyną w okolicy secesyjną budowlę wzniosła w latach tuż przed pierwszą wojną światową rodzina Gerliczów. W miejscu Pałacu Kraczewickiego dwory istnieją już od więcej niż sześciuset lat. Rodzina Gerliczów przybyła w Lubelskie w końcu XVIII wieku z Niemiec. Kacper Gerlicz wybudował z Lublinie browar, a jego synowie wybrał dwie różne drogi kariery, z których każda była imponująca. Teofil pozostał w Lublinie i działał zarówno w biznesie, jak i w organizacjach charytatywnych. Jakub brał udział w Powstaniu Listopadowym i polski Rząd Narodowy mianował go wiceprezydentem policji Warszawy. Jego kompetencje docenił także rząd carski mianując go wiceprezydentem Warszawy. Potomkowie Teofila osiedli w Kraczewicach. Gerlicze zapisali się wdzięczną pamięcią w życiu wsi. Zaraz po pierwszej wojnie światowej ofiarowali teren, na którym wybudowano pobliski kościół i utworzono cmentarz. Rodzinę Gerliczów wyrzucili z domu Niemcy, a potem komuniści. W 1983 r. powstaje zamysł urządzenia w zrujnowanym już dworze siedziby dziecięcych zespołów artystycznych “Scholares Minores pro Musica Antiqua” i “Szczygiełków”. Początkowe prace porządkowe przy restauracji obiektu zostały wykonane siłami dzieci – członków zespołów i ich rodziców. Następnie z inicjatywy ówczesnego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i Naczelnika Miasta i Gminy Poniatowa przystąpiono do remontu kapitalnego dworu i restauracji parku. W roku 1988 następuje wprowadzenie do dworu dziecięcych zespołów artystycznych i powołanie do życia “DOMU MUZYKI” w Kraczewicach. Dziś dwór znowu tętni życiem organizując muzyczne spotkania, śluby, konferencje i imprezy kulturalne. Można także wynająć we dworze pokoje.

Marina Puławy oferuje: całodobowy dozór obiektu; stanowiska cumownicze dla 48 łodzi wraz z dostępem do prądu i wody; całoroczne przechowywanie sprzętu pływającego; zimowanie jachtów, łodzi i przyczep; WC i prysznic; wypożyczalnię sprzętu wodnego; pole campingowe i camperowe; wypożyczalnię rowerów; dwupoziomowy parking na 99 samochodów; salę konferencyjną; plac zabaw dla dzieci.