Dom Waldemara Babinicza, pisarza i pedagoga, w którym pracował on nad swoją ostatnią powieścią Prawo wyboru. W latach 1969-1988 jego żona Helena, prowadziła tu pensjonat – dom pracy twórczej. Organizowała interesujące wystawy, w jednym z pokoi zorganizowała prywatne Muzeum Waldemara Babinicza. W księgozbiorze pisarza znajdują się unikatowe książki oprawione przez rzeszowskiego artystę
– introligatora Ryszarda Ziembę. Podczas pobytów w uzdrowisku mieszkali tu m.in.: Tadeusz Nowak, Ernest Bryll, Wojciech Siemion, Kazimierz Brandys, który pisał tu m.in. powieść Nierzeczywistość. Obecnie jest to prywatny dom córki pisarza. W ogrodzie znajduje się pomnik Waldemara Babinicza autorstwa Zygmunta Kaczora.

Lipa pomnikowa w Kowali, małej miejscowości w  gminie Poniatowa. Majeststyczny pomnik przyrody, zachowany w bardzo dobrej formie. Obwód tego drzewa wynosi 440 cm, jest to niebywały okaz. żeby objąć pień trzeba trzech osób. Lipa rośnie na prywatnej posesji.

Góra Poniatowskiego, nazwa wzgórza wiąże się z legendą spisaną przez Henryka Wiercieńskiego
(1843-1923) o pobycie w siedzibie Małachowskich króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, powracającego w 1787 r. z Kaniowa.
W 1905 r. podczas manifestacji politycznych przemawiali tu m.in. Stefan Żeromski, Gustaw Daniłowski
– literaci zaangażowani w ówczesne działania rewolucyjne. Ewa Szelburg-Zarembina przywołuje te wydarzenia w powieściach z cyklu Rzeka kłamstwa, S. Żeromski w Nawracaniu Judasza. Na wzgórzu w 1916 r. odbyły się pierwsze po latach niewoli obchody 125. rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja.
Na pamiątkę tego wydarzenia nieopodal przydrożnej kapliczki zasadzono, rosnący do dziś – Dąb Wolności.

Zbudowana w 2 poł. XVIII w., spłonęła w 1853 r. Odbudowana i rozbudowana na budynek mieszkalny
w 1886 r. Obecny wygląd jest wynikiem prac restauracyjno-architektonicznych w latach 1984-1987 Tadeusza Augustynka.

Budynek łaźni miejskiej wzniesionej w 1921 r. przez Naczelny Nadzwyczajny Komisariat ds. Walki z Epidemiami, pierwotnie nosił nazwę Zakładu Kąpielowo-Dezynsekcyjnego. Budynek, zaprojektowany przez architekta Jana Koszczyca Witkiewicza. Budynek murowany z wapienia, tynkowany, kryty czerwoną dachówką, został wzniesiony na planie litery L, w stylu dworkowym, nawiązując dekoracją do tzw. renesansu lubelskiego.
Obecnie znajduje się tu Dom Pracy Twórczej Stowarzyszenia Filmowców Polskich oraz restauracja.

Kamienice Przybyłowskie, stojące w południowo-wschodniej części rynku, to jedne z najsłynniejszych kamieniczek w Polsce, zbudowane w stylu manierystycznym około 1615 r. przez braci Mikołaja i Krzysztofa Przybyłów. Obie mają identyczny układ fasad, są bogato zdobione. Dekoracje przedstawiają postaci biblijne, motywy roślinne i zwierzęce oraz świętych, w tym patronów fundatorów obu domów – św. Mikołaja biskupa oraz św. Krzysztofa.

Obecnie pełnią funkcje budynków użytku publicznego: Siedziba Banku oraz Urzędu Miasta.

Spichlerze są symbolem Kazimierza. Na początku XVII w. było ich około sześćdziesięciu, do dziś zachowało się zaledwie jedenaście. Budowano je z miejscowego kamienia. Zwykle to budowle dwukondygnacyjne, z bogato zdobionym szczytem, wzorowanym na farze. Najstarszym z zachowanych  jest spichlerz Mikołaja Przybyły (ul. Puławska)  w którym mieści się Muzeum Przyrodnicze (kliknij, aby zobaczyć), pochodzący z 1651 r. najmłodszym spichlerz Kobiałków (ul. Krakowska).

Mieszczą się tu palmiarnia i pijalnia wód, jak również „Pijalnia Czekolady E. Wedla”. Pod egzotycznymi palmami znajdują się trzy ujęcia wody ze źródeł „Celińskiego”, „Miłość” oraz odwiertu górniczego „Barbara”.

Nałęczów jest także znany z fenomenalnej wody mineralnej. Są one czerpane ze szczelin w kredowym podłożu. Ich źródła ukryte są w skałach kredowych pod grubą warstwą lessu. Delektowanie się wodami mineralnymi jest ważnym elementem kuracji. W Nałęczowie występują wody o fachowej nazwie „szczawy żelaziste”. Określenia „szczawy” używa się w stosunku do wód, które posiadają co najmniej jeden gram wolnego dwutlenku węgla na litr. Już tak niewielka ilość CO2 i żelaza zapewnia im charakterystyczny smak. Najbardziej żelazista jest woda ze źródła Barbara, a najmniej ta ze źródła Miłość, choć i woda „Celiński” ma wyraźny smak. Wody ze źródła Miłość we współczesnym uzdrowisku używa się do zdrowotnych kąpieli. Wodę tę można także pić w palmiarni, gdzie dostępne są również wody z pozostałych źródeł. Wody z nałęczowskich źródeł wspomagają prace serca, łagodzą skurcze i dolegliwości kostno -mięśniowe, wzmacniają koncentracje, leczą dolegliwości przewodu pokarmowego, wzmacniają wzrok, wspomagają leczenie nerwicy, depresji i bezsenności, korzystnie wpływają na włosy, skórę i paznokcie.

Wyjątkowe właściwości lecznicze posiada woda ze źródła Barbara. Dzięki duże zawartości jonów żelaza, może być stosowana w leczeniu niedokrwistości spowodowanej niedoborem żelaza (niedokrwistość w przebiegu schorzeń przewodu pokarmowego, w następstwach przewlekłych krwawień, niedokrwistość istotna niedobarwliwa, blednica, niedokrwistość ciężarnych i dzieci) oraz w leczeniu niedoboru żelaza bez niedokrwistości u rekonwalescentów (szczególne w sytuacji trwania pierwotnej przyczyny niedoboru żelaza, np. przewlekła utrata krwi, ciąża lub choroby współistniejące, takie jak choroby reumatologiczne, przewlekłe zakażenia dróg moczowych, niewydolność nerek, niewydolność serca, nieswoiste choroby zapalne jelit, przewlekła obturacyjna choroba płuc).

W Pijalni podziwiać można freski wykonane przez lubelskiego artystę Jarosława Olejnickiego, oraz okazałe palmy wyhodowane przez wieloletniego ogrodnika uzdrowiska Franciszka Kamińskiego, najstarsza pochodzi z 1903 roku. Znajduje się tam również galeria rzeźb postaci związanych z Nałęczowem.

Bilet wstępu do pijalni: 5,00 zł,
grupy min.10 osób: 4,50 zł,
wycieczki szkolne, dzieci poniżej 7 lat – 4,00
dla kuracjuszy Uzdrowiska Nałęczów S.A. za okazaniem karty pobytu wstęp wolny (50 gr. kubek)

E.Wedel czynny pn-nd od  10:00 do 20:00
Pijalnia Wód, Palmiarnia pn-nd 10:00-17:00

Stare Łazienki – zbudowane na wzór warszawskich w 1821 r. które usytuowane są w Parku Zdrojowym, niedaleko stawu.

Pierwsze kąpiele lecznicze i kuracje pitne z wykorzystaniem wody z krystalicznie czystych źródeł zaczęto stosować w czasach, kiedy właścicielem Nałęczowa został Antoni Małachowski. Sam cierpiący na podagrę, skuteczny środek na ukojenie bólu znajdował w kąpielach i okładach z nałęczowskich wód. Badania chemiczne wykonane w 1817 roku przez profesora Józefa Celińskiego potwierdziły lecznicze właściwości odkrytych źródeł. Walory tutejszych wód żelazisto-wapniowych, nieustępujące w niczym tym ze znanych kurortów zagranicznych, bogactwo złóż borowinowych w połączeniu ze specyficznym mikroklimatem, były impulsem do szybkiego rozwoju uzdrowiska. Kolejny właściciel, Ludwik Nałęcz-Małachowski, buduje dom gościnny i nowocześnie wyposaża Łazienki Żelaziste, o których uruchomieniu w 1821 roku donosił nawet Kurier Warszawski. Renoma uzdrowiska sprawia, że kąpieli zażywają tu książę Adam Kazimierz Czartoryski, właściciel rezydencji w Puławach, ówczesnego ośrodka kulturalnego; polityk, komendant Szkoły Rycerskiej, mecenas sztuki, publicysta i literat, autor komedii Panna na wydaniu. Jego żona Izabela z Flemingów założyła pierwsze w Polsce muzeum pamiątek historycznych (1801). Bywał tu również kasztelan Leon Dembowski właściciel sąsiednich Bronic i Drzewiec, autor pamiętników barwnie opisujących jego epokę.

W latach 60. XX w. mieszkała tu Jadwiga Smosarska, aktorka, odtwórczyni postaci literackich m. in. w Trędowatej H. Mniszkówny i w Ziemi obiecanej W. Reymonta oraz Stanisław Piętak – poeta i prozaik.

W 1957 roku obiekt wpisano do rejestru zabytków.

Dawna stacja Nałęczów, która od 1926 roku nosi nazwę Sadurki, powstała na szlaku Nadwiślańskiej Drogi Żelaznej w roku 1877 i łączyła Warszawę z Mławą i Kowlem, a na granicy zaborów łączyła się z pruską linią do Gdańska. Uruchomienie kolei nadwiślańskiej ułatwiało dojazd do uzdrowiska. Nałęczów w końcu XIX wieku stawał się ulubionym miejscem odpoczynku i pracy twórczej, przyciągał niezwykłą atmosferą wolności. Niemal od samego początku wskrzeszenia Zakładu Leczniczego zaczęła się tworzyć historia związków wielu znakomitych artystów i pisarzy, a także przemysłowców i właścicieli ziemskich, także z kresów wschodnich, którzy w Nałęczowie chcieli lokować swe kapitały, budowali okazałe wille i pałacyki. Literaci utworzyli w Nałęczowie tak zwaną kolonię literacką. Drewniany budynek stacji zachował się do dziś bez większych zmian. Oryginalną jest boazeria w poczekalni i kasetonowy strop, stolarka okienna oraz drzwi. Bolesław Prus tak opisuje swą podróż w Kronikach Tygodniowych: Na stacji Nałęczów wylądowaliśmy w pięć godzin po opuszczeniu Warszawy. Na stacji zwyczajna bieganina, hałas… Jedni wsiadają, inni wysiadają, służba władowuje, wyładowuje bagaże… Dzwonią, gwiżdżą, pociąg ruszył do Lublina – zostałeś sam. – Pan do Zakładu?Mogę odwieźć… – mówi obywatel, wyróżniający się długim batem i krótką kamizelką. Umawiacie się o cenę, zajeżdża nie najgorsza bryczuszka, rzucasz na nią skromny węzełek, siadasz, jazda… Do zakładu leczniczego jest około pięciu wiorst, które przebywa się mniej więcej w pół godziny. Gościniec dosyć szeroki, z obu stron zaopatrzony w rowy, a prócz tego w słupy wiorstowe i słupki wskazujące stusążniowe odległości. Świętej pamięci Zawadzki, niegdyś właściciel Sadurek, wyborny gospodarz i obywatel część drogi między stacją a swoim folwarkiem obsadził jabłonkami.(…)Pomimo szybko zapadającego zmroku widać, że okolica ładna. Wzdłuż drogi rosną drzewa; na lewo gdzieś w dali majaczy las, na prawo – bogata szkółka drzew i murowany dwór antopolski wszędzie grunt falisty: górki i dolinki…