Młyn „Hipolit” zbudowano w 1937 r. Jest częścią “Szlaku młynów wodnych rzeki Bystrej” oraz “Szlaku żelaza i kowalskich tradycji “. Młyn i muzeum uznane zostały za jedną z „Perełek Lubelszczyzny”. Położony w przepięknym zakolu rzeki, przy pieszym i rowerowym szlaku turystycznym Lublin – Wojciechów – Nałęczów- Kazimierz Dolny.

Młyn „Hipolit” to wspaniałe muzeum minerałów, skamieniałości i meteorytów.
Kolekcja liczy ponad 5 tysięcy eksponatów i jest stale powiększana. Kolekcja powstaje od ponad 30 lat i każdy nowy okaz jest dla nas źródłem wielkiej radości i wiedzy, którą chętnie przekazujemy naszym gościom, chętnie też uczymy się od nich. Zbiory prezentują się szczególnie pięknie w atmosferze starego młyna.

Warsztaty, edukacja i pokazy w Młynie “Hipolit”

Minerały, rośliny, edukacja i tradycja – nasze pasje, stały się pracą i stylem życia. Dlatego podczas warsztatów i wycieczek z zapałem dzielimy się swoją wiedzą i umiejętnościami.

Oferta:

• Akademia młodego naukowca
• Odlewanie monet
• Erupcja wulkanu
• Gra terenowa
• Naukowa przygoda w muzeum – wycieczki
• Planetarium
• Płukanie złota
• warsztaty “Stemplowane naturą”
• ogniska
• kuligi

***Prosimy o wcześniejszy kontakt telefoniczny. Prowadzimy zajęcia również poza siedzibą i może zdarzyć się, że będziemy nieobecni. Jeżeli podczas zajęć nie będziemy mogli odebrać telefonu, oddzwonimy w późniejszym terminie.***

Muzeum zajmuje trzecią kondygnację Wieży Ariańskiej. Jego wnętrza stylizowane są na chałupę wojciechowską z lat 1920-30. Zgromadzono w nim przedmioty służące mieszkańcom w ich codziennym życiu i pracy oraz eksponaty dokumentujące dzieje Wojciechowa wraz makietą XIV-wiecznego średniowiecznego grodziska i znaleziskami pochodzącymi z wykopalisk archeologicznych. Przy Muzeum działa Galeria Sztuki Ludowej, w której można wybić pamiątkowa monetę i kupić podkowę „na szczęście.

Bilet normalny 10 zł, bilet ulgowy 8 zł

Czynne:

Pn – Pt: w godz 10-17,
Sb – Ndz: w godz 10-17.
Od października do kwietnia w niedzielę nieczynne.

Ekomuzeum „Siedlisko Małgorzaty” to miejsce, które pozwala na kontynuację tradycji rodzinnych oraz rozwijania zainteresowań własnych jak tez możliwości przekazania wiedzy i umiejętności osobom zainteresowanym tą dziedziną życia. Oddane zostało do użytku dla potrzeb mieszkańców i turystów we wrześniu 2013 roku. Siedlisko powstało w budynku mieszkalnym, dla jego potrzeb został zaadaptowany garaż znajdujący się w podpiwniczeniu którego ściany wykonane zostały zgodnie z kazimierska tradycją z białego wapienia, który nadaje pomieszczeniu szczególnego charakteru.

W Ekomuzeum najważniejsze miejsce zajmują 3 warsztaty tkackie. Dwa tradycyjne, wiekowe, wysłużone poprzednim pokoleniom, które udało się zaadaptować do pracy oraz jeden mały warsztat współczesny. Inna część izby przeznaczona jest na zajęcia z zakresu palmiarstwa i tworzenia tradycyjnych kwiatów ozdobnych z ziół i innych roślin zarówno uprawianych, jak też rosnących dziko. Zajęcia z tego zakresu uzupełnione są zwykle opowiadaniami o roślinach, których używa się do palm – jakie mają znaczenie symboliczne i tradycyjne. Dzięki zawieszonym u pułapu ziołom pomieszczenie wypełnione jest zapachem charakterystycznym dla wzgórz kazimierskiego kamieniołomu.W 2014 roku, dzięki programowi „EUROszansa dla Lubelszczyzny” współfinansowanego przez Szwajcarię, „Siedlisko” zyskało możliwość poszerzenia swojej oferty i zostało rozbudowane o nowe obiekty m.in. takie jak: domek pszczelarza, w którym znajdują się sprzęty pszczelarskie, kurnik oraz drewnianą wiatę z piecem chlebowym. „Siedlisko Małgorzaty” to miejsce , w którym odbywa się wiele spotkań o charakterze warsztatów, zajęć plastycznych promujących kulturę i tradycję ziemi kazimierskiej. „Siedlisko” 12.12.2013 r. zostało wyróżnione przez Marszałka Województwa Lubelskiego dyplomem uznania za zajęcie II miejsca w V Edycji Konkursu „Za najbardziej innowacyjny produkt turystyki wiejskiej w Regionie Lubelskim”.

Muzeum Kowalstwa – jedyne w Polsce, zajmuje najwyższą kondygnację Wieży Ariańskiej. Można w nim zobaczyć w pełni wyposażoną, starą kuźnię z paleniskiem, kowadłem, miechem kowalskim oraz metalowe wyroby użytkowe. Muzeum posiada bogate kolekcje kutych wyrobów artystycznych wykonanych przez kilkudziesięciu kowali polskich i zagranicznych.

Czynne
Pn – Pt: w godz 10-17
Sb -Ndz: w godz 10-17
Od października do kwietnia muzeum nieczynne w niedziele

W Muzeum zebrane są metalowe wyroby użytkowe – grace, motyki, kosy, sierpy, topór ciesielski lewostronny, przyrząd do mierzenia długości obręczy kół oraz wasąg i drewniane brony. Każda z tych rzeczy wykonana ręcznie, charakterystyczna dla regionu z którego pochodzi, często podpisana znakiem kowala. Muzeum posiada bogatą kolekcję wyrobów artystycznych kilkudziesięciu kowali polskich, węgierskich i białoruskich. Są to głównie prace konkursowe, wykonywane podczas Ogólnopolskich Spotkań Kowali, Ogólnopolskich Warsztatów Kowalskich oraz Ogólnopolskich Targów Sztuki Kowalskiej. Wyroby te powstały za pomocą tradycyjnych technik kowalskich, z zachowaniem cech regionu z którego dany kowal pochodzi.

Zbiory Muzeum z roku na rok stają się bogatsze i bardziej atrakcyjne. W ciągu kilkudziesięciu lat działalności Muzeum zgromadziło niezwykle ciekawe kolekcje kutych: krat, krzyży, zestawów kominkowych, wieszaków, świeczników, podstawek na butelki, wiatrowskazów, szyldów reklamowych, lamp, żyrandoli oraz kwietników. Oprócz tradycyjnych wyrobów artystycznych znajdują się tu również wyroby niezwykłe: żelazny pas cnoty, repliki broni średniowiecznej, patera na owoce wykonana przez kobietę, zegar słoneczny i wiele innych ciekawych prac. Muzeum spełnia ogromna rolę w edukacji regionalnej. Pobyt w nim, to lekcja historii kowalstwa polskiego, jego przeobrażeń, zanikających tradycji.

Muzeum znajduje się w miejscowości Gołąb w przy trasie Warszawa – Dęblin – Puławy – Kazimierz Dolny.
Zwiedzający mogą obejrzeć a nawet osobiście wypróbować rowery poziome, rowery cyrkowe i inne nietypowe rowery. Dzieciom i młodzieży największą frajdę sprawia jazda na galopujących rowerach. Opiekuńczy rodzice mogą osobiście wozić swoje pociechy rikszą i innymi pojazdami.
Zainteresowani mogą poznać dwustuletnią historię roweru. Oferuję też pokazy z zakresu rzemiosł artystycznych np: rzeźba w drewnie. Prezentuję ginące zawody kowalstwo i tkactwo. Każdy chętny może spróbować swych sił w opanowaniu powyższych umiejętności. Organizuję warsztaty artystyczne weekendowe i wakacyjne.
Przy dobrej zabawie można odpocząć w cieniu nad sadzawką z wędką lub przy ognisku. Czas wolny spędzony u mnie będziecie długo i mile wspominać.
Zapraszam: wycieczki szkolne, grupy rodzinne i turystów indywidualnych. Muzeum otwarte dla zwiedzających od 1 kwietnia do 31 października we wszystkie dni tygodnia od godz. 10.30 do 14.00 z wyjątkiem poniedziałków.
Uprzejmie proszę o wcześniejsze zgłoszenia wycieczek szczególnie w szczycie sezonu.
Gorąco zapraszamy do Gołębia.

Muzeum biograficzno-literackie najwybitniejszego pisarza polskiego pozytywizmu mieści się obecnie w budynku zabytkowej Ochrony im. Adama Żeromskiego. Muzeum gromadzi pamiątki i materiały dokumentujące życie i twórczość pisarza, ze szczególnym uwzględnieniem jego związków z Nałęczowem i rodzinna Ziemią Lubelską. Inicjatorem zorganizowania w Nałęczowie Muzeum Bolesława Prusa był prof. dr Feliks Araszkiewicz, polonista z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, wybitny znawca życia i twórczości autora „Lalki”, bywalec Nałęczowa żywo interesujący się jego historią.

Muzeum Bolesława Prusa obok istniejącego od 1928 r. Muzeum Stefana Żeromskiego uzupełnia wiedze o literackim Nałęczowie, propaguje twórczość autora „Lalki” i jego zasługi w popularyzowaniu działalności Zakładu Leczniczego, przypomina o związkach pisarza z Lubelszczyzną.

Bolesław Prus zawitał do Nałęczowa w roku 1882 jako kuracjusz, z nadzieją wyleczenia lęku przestrzeni (agorafobii). Leczył się i odpoczywał corocznie w latach 1882-1910 pozostawiając wśród mieszkańców żywe wspomnienia. Do dziś jego imieniem nazywane są miejsca, w których najczęściej go widywano: Góra Prusa, wąwóz czy Domek Prusa. Biblioteka nałęczowska nosiła imię Prusa i Żeromskiego, zaś pobudowane w 1904 r. Kąpiele Tanie przeznaczone dla okolicznych rzemieślników i włościan nazwano imieniem Bolesława Prusa dla upamiętnienia szerzonej przez autora oświaty zdrowotnej wśród ludu.

Muzeum, zgodnie z koncepcją F. Araszkiewicza, ma charakter literacki i monograficzny, jeśli chodzi o życie i twórczość Prusa oraz regionalny, to znaczy uwzględniający powiązania pisarza ora jego życia i twórczości z rodzinną Ziemią Lubelską.

Muzeum Stefana Żeromskiego, mieści się w dawnej pracowni pisarza, wybudowanej w 1905 roku według projektu Jana Koszyc-Witkiewicza. Jest to jednoizbowa budowla z gankiem wspartym na filarach i z dachem krytym gontem. Zbudowana z bali kładzionych “na zrąb”, na wysokiej kamiennej podmurówce, posiada cechy stylu zakopiańskiego. Okna zwrócone na wschód, zajmujące całą szczytową ścianę, zapewniają słoneczne oświetlenie od wczesnych godzin porannych. Chata została wybudowana za honorarium otrzymane za “Popioły” i była letnim domem Stefana Żeromskiego. Pisarz kończył w niej powieść “Dzieje grzechu”, napisał “Dumę o hetmanie, “Słowo o bandosie”, “Różę”.

Od 1928 r. funkcjonuje tu Muzeum Stefana Żeromskiego, które odwiedzali m.in.: St. Pigoń, G. H. Grudziński, W. Wharton, Cz. Miłosz, B. Wachowicz. Walorem ekspozycji jest jej oryginalne wyposażenie. W ogrodzie z zachowanym starodrzewiem znajduje się grobowiec – Mauzoleum Adama Żeromskiego, zmarłego w Chacie syna pisarza.

Czynne: od środy do niedzieli w godz. 10.00 -16.00
w sezonie letnim: od wtorku do niedzieli w godz. 10.00 -18.00

W 2009 roku otwarto w Puławach Muzeum Czartoryskich, które nawiązuje do idei pierwszego polskiego muzeum, założonego tutaj księżna Izabelę z Flemmingów Czartoryską. W 1801 roku otworzyła Świątynię Sybilli, a w 1809 Domu Gotyckiego. Po dwustu latach możemy znów podziwiać zabytki i pamiątki z kolekcji księżnej Izabeli. Muzeum Czartoryskich mieści się w jednej z sal Pałacu Czartoryskich, a eksponowane w nim muzealia pochodzą przede wszystkim z Muzeum XX. Czartoryskich w Krakowie.
Działalność Muzeum Czartoryskich w Puławach zainaugurowano wystawą noszącą symboliczny tytuł: Czartoryscy. Powrót do Puław. Zadaniem wystawy jest prezentacja dziejów książąt Czartoryskich oraz ukazanie najważniejszych aspektów dziedzictwa kulturowego rodu. Ekspozycja podzielona jest na dwie części. Pierwsza prezentuje życie i osiągnięcia osób bezpośrednio związanych z Puławami w XVIII i na początku XIX wieku. Główny akcent położony został na zaprezentowaniu politycznej, edukacyjnej i literackiej działalności Adama Kazimierza Czartoryskiego oraz pasji kolekcjonerskiej, muzealniczej i ogrodniczej jego żony Izabeli z Flemmingów. W dalszej kolejności przedstawione zostały dzieje i dokonania potomków pary książęcej: Teresy, Marii Wirtemberskiej, Adama Jerzego, Konstantego i Zofii Zamoyskiej. Druga część wystawy ukazuje historię rodziny Czartoryskich po roku 1831, kiedy to zmuszeni zostali do opuszczenia swojej siedziby rodowej i udania się na długoletnią emigrację. Ta część ekspozycji podkreśla zjawisko kontynuowania i rozwijania przez Czartoryskich tradycji puławskich na obczyźnie, zaznacza doniosłą rolę Wielkiej Emigracji i skupia się na przedstawieniu aktywności obozu politycznego Hotel Lambert. Wystawę zamyka prezentacja działalności wnuków księżnej Izabeli – Władysława Czartoryskiego i Izy Działyńskiej, którzy z prawdziwą pasją kontynuowali tradycje swej babki w zakresie kolekcjonerstwa i muzealnictwa, a w przypadku Izy Działyńskiej również sztuki ogrodowej.
Do szczególnie cennych obiektów wchodzących w skład zespołu pałacowo-parkowego w Puławach należą Świątynia Sybilli, Dom Gotycki oraz Dom Aleksandryjski. Muzeum Czartoryskich w Puławach kieruje do zwiedzających bogatą ofertę zajęć edukacyjnych, w tym warsztaty i lekcje muzealne oraz zwiedzanie tematyczne wystawy, poświęcone sztuce, muzyce, literaturze i teatrowi na dworze książąt Czartoryskich.

Lasy otaczające Kluczkowice przechodzą w rozległy park, stoi tam elegancki pałac zbudowany w dziewiętnastym wieku w stylu klasycystycznym. Stanowi on dobry przykład rezydencji bogatych ziemian. Jako ostatnia posiadała te dobra familia Kleniewskich. Kleniewscy znakomicie zapisali się w historii kultury polskiej między innymi za sprawą pewnego przyjęcia imieninowego, które odbyło się właśnie w tym pałacu. Maria Kleniewska zaprosiła pod pretekstem swych imienin inne dobrze urodzone panie i stworzyła Towarzystwo Ziemianek, które potem przez całe dziesięciolecia prowadziło w Nałęczowie szkołę gospodarstwa. Kleniewskim świetnie się wiodło, nic dziwnego więc, że zatrudniali najlepszych projektantów wnętrz. Na przykład Stanisław Witkiewicz stworzył tu bibliotekę w stylu zakopiańskim, a Wojciech Gerson zaaranżował pałacową świetlicę, czyli dzisiejszy hol. Na potrzeby muzeum znajdującego się we wnętrzach oddano wspomniane bibliotekę i świetlicę, jadalnię, salon oraz gabinet Jana Kleniewskiego. W Muzeum zaplanowano cztery działy: prehistoryczny, historyczny (opisujący także historię lokalnej kolejki wąskotorowej), etnograficzny oraz oświatowy. 

Muzeum Oświatowe znajduje się tuż obok Szkolnego Schroniska Młodzieżowego przy głównej drodze łączącej Puławy z Kazimierzem Dolnym. Warto przystanąć w Muzeum i przenieść się w czasy szkolne naszych rodziców i dziadków. Sam budynek muzeum powstał jako szkoła wiejska, prawdopodobnie z fundacji Izabeli Czartoryskiej, a zapewne według projektu jednego z jej ulubionych architektów Chrystiana Piotra Aignera, syna miejscowego stolarza, wykształconego na koszt Czartoryskich. Izabela Księżna Czartoryska troszczyła się nie tylko o kulturę wysoką, ale i edukację na poziomie podstawowym. W należącej do jej majątków podpuławskiej wsi stworzyła właśnie tę szkołę elementarną oraz dom pracy, w którym młodzież nauczyć się mogła pożytecznego rzemiosła. Zapewne uczniowie tej szkoły czytali dwa dzieła księżnej. Pierwsza publikacja to uproszczona historia Polski i modlitewnik dla dzieci włościan zatytułowany „Pielgrzym w Dobromilu, czyli nauki wiejskie”. Z pewnością ta nietuzinkowa kobieta wielokrotnie odwiedzała szkołę położoną niemal za murem jej ulubionej rezydencji.