Wąwóz Korzeniowy

Korzeniowy Dół ma wygląd typowej głębocznicy, jest malowniczym, najczęściej odwiedzanym przez turystów kazimierskim wąwozem. Przebiega nim ścieżka dydaktyczna. Dno wąwozu – mimo dużego spadku – prawie nie jest rozcinane, gdyż na początku XXI w. zabezpieczono je przed erozją preparatem epoksydowym. U podnóża zboczy leży materiał z obrywów, który nie jest rozprowadzany, gdyż wstrzymano tu ruch kołowy. Obrywy są niewielkie – względną stabilność ścian zapewnia ich przesuszenie, gdyż rozcięte przez wąwóz zbocze ma „ciepłą” ekspozycję.

W przebiegu wąwozu można wyróżnić trzy odcinki. Górny, liczący 100 m długości, ma przekrój skrzynkowy, ze ściankami o wysokości 2-4 m, w których przekroju widoczne są różnobarwne poziomy gleby płowej. Dno, szerokości 3-3,5 m ma spadek 5-6º. Krawędzie porasta starodrzew dębowy. Z lewej strony (idąc w dół wąwozu) zachowały się dwa wjazdy na pola.

Najbardziej malowniczy jest ok. 200-metrowy odcinek środkowy. Głębokość wąwozu wzrasta tu do 5-8 m, zaś spadek dna, szerokiego na 3,5-4 m, wynosi aż 8-10º. Krawędzie wąwozu porasta starodrzew dębowo-lipowo-grabowy. Możemy tu obserwować skutki destrukcyjnej działalności korzeni drzew, odspajających pakiety lessu. Miejscami korzenie zwisają ze ścian wąwozu, podpierają je niby kolumny lub osłaniają jak kraty. Ze zwisających pni do góry wyrastają konary. Ta naturalna „architektura”, do której nawiązuje nazwa wąwozu, jest wyjątkowo często fotografowana przez zwiedzających i dostarcza niezapomnianych wrażeń.

Dolny odcinek wąwozu, o długości 100 m, tworzy zakręty w kształcie litery S. U podnóża zboczy, wysokich na 5-6 m, gromadzi się materiał z obrywów, zwężając dno. Krawędzie porastają gatunki grądowe: lipa, grab i dąb oraz trzmielina. Ten najbardziej wilgotny – z powodu położenia i zacienienia – odcinek wąwozu, jest narażony na dziczenie i utratę charakteru głębocznicy po zaprzestaniu ruchu kołowego. Poniżej wylotu wąwozu uformował się rozległy stożek napływowy, wspólny ze stożkiem u wylotu sąsiednich Dołów Podmularskich, gdzie odtworzono fazy erozji od epoki brązu, po czasy współczesne. Zostało to opisane w światowej literaturze geomorfologicznej, zaś wąwóz jest prezentowany na sesjach terenowych międzynarodowych konferencji naukowych.