Wąwóz Glinianki

O długotrwałym i intensywnym rozwoju wąwozu świadczą: rozwartość krawędzi przekraczająca 10 m, szerokość dna 5-6 m oraz kierunek SW-NE, równoległy do uprawnych pól, których rozłóg przetrwał tu od średniowiecza.

Droga w wąwozie skupia ruch z wielu gospodarstw, który powyżej wąwozu rozdziela się w kilku kierunkach. Pozostałością jednego z rozjazdów jest płytka niecka, zaś w najintensywniej obecnie użytkowanym możemy obserwować tworzenie się głębocznicy, wciętej na 1-2 m. Wąwozem przebiega szlak turystyczny niebieski, zaś nawierzchnię drogi zabezpieczają ażurowe płyty betonowe.

W przebiegu wąwozu można wyróżnić trzy odcinki. Odcinek górny, o długości ok. 200 m i spadku dna 2-4º, ma profil skrzynkowo-trapezowy o wysokości zboczy 2-5 m, z krawędziami porośniętymi przez młode drzewa: lipy, graby i klony oraz leszczynę. Przechodzi on w odcinek środkowy o podobnej długości, spadku dna 5-6º i asymetrycznych zboczach, wysokich przeważnie na 5-10 m. Zbocze lewe jest niższe: fragmentami ma postać pionowej ściany lessowej ze śladami eksploatacji glinki lessowej, używanej przy budowie pieców kaflowych jako zaprawa – stąd nazwa „Glinianki”. W miejscach, gdzie zachodzi spływ wody z pól, jest ono złagodzone i rozcięte przez formy sufozyjne. Zbocze prawe ma nachylenie 50-60º i maksymalną wysokość 12 m. Krawędzie wąwozu na tym odcinku porasta starodrzew lipowy z dębem, miejscami z brzozą i osiką.

W dolnym, wylotowym odcinku, o długości 100 m, wąwóz gwałtownie się wypłyca do głębokości 3 m a następnie stopniowo do 1 m. Nachylenie dna zmniejsza się do 2º. Ten odcinek powstał stosunkowo niedawno, gdyż rozcięty został tu stożek napływowy, uformowany podczas wcześniejszej fazy rozwoju wąwozu, kiedy jego dno znajdowało się znacznie wyżej w stosunku do obecnego. Krawędzie wąwozu porastają tu krzewy, takie jak: tarnina, berberys i dereń oraz młode drzewka: dęby i klony.

Poniżej wylotu wąwozu utworzył się wzdłuż drogi nowy stożek napływowy. Przed zabezpieczeniem dna wąwozu, było ono silnie erodowane przez wody opadowe, które rozprowadzały materiał lessowy koleinami drogi, aż na szosę i częściowo do rzeki. Obecnie erozja dna wąwozu została znacznie ograniczona przez zabezpieczenie nawierzchni, jednak podczas ulewnych deszczów możemy obserwować spływ materiału z wąwozu drogą na stożku i zamulanie szosy.