Wąwóz Głowackiego

Wąwóz wcina się w pokrywę lessową, która w tej okolicy ma grubość do kilkunastu metrów. Na system wąwozowy składa się wąwóz główny o kierunku N-S, liczący ok. 550 m długości oraz kilka ramion bocznych o długości 100-150 m. Wąwóz główny rozcina dno dolinki, zaś ramiona rozcinają jej zbocza. Większość form ma przekrój V-kształtny (forma debry), z oznakami współczesnej erozji dna, zwłaszcza w środkowym odcinku wąwozu głównego i ramionach prawostronnych.

W wąwozie głównym można wyróżnić trzy odcinki. Odcinek wlotowy ma długość ok. 100 m, głębokość 3-5 m i nachylenie zboczy 30-35º. W poprzek, na nasypie, przebiega ul. Kombatantów, zamykająca obecnie ten odcinek od góry, gdyż fragment wąwozu powyżej jezdni został zasypany. Z budowy pozostały w dnie wąwozu resztki piasku i gruzu, przemywane przez epizodyczne spływy wód opadowych.

Odcinek środkowy ma długość ok. 250 m, głębokość 8-10 m, zaś nachylenie zboczy wynosi 35-40º. Dno, o znacznym spadku 3-6º, jest obecnie rozcinane, zaś po dawnym dnie pozostały wąskie listwy tzw. terasy regresyjnej. Przebiegająca po nich ścieżka spacerowa jest zabezpieczona drewnianą barierką. Ten najdłuższy odcinek wąwozu przechodzi stopniowo w parów.

Odcinek dolny, o długości ok. 200 m, jest parowem z płaskim, akumulacyjnym dnem o szerokości 5-10 m. Jego zbocza mają nachylenie 30-35º, zaś ich wysokość, wynosząca 5-8 m, wyklinowuje się stopniowo w kierunku wylotu na ul. B. Głowackiego.

Ramiona boczne mają 3-8 m głębokości, nachylenie zboczy 30-40º, zaś nachylenie dna wynosi 5-10º. Dwa ramiona uchodzą do wąwozu z prawej strony (patrząc w dół wąwozu), zaś trzy – ze ścieżkami spacerowymi – z lewej Łączą one środkowy odcinek głównego wąwozu z ul. T.Sołdka. Nad ostatnim, lewostronnym ramieniem, przy ul. Klonowej, zbudowano na drzewach kilka domków mieszkalnych.

Wąwóz rozwinął się wskutek spływu wód opadowych i roztopowych z uprawnych pól, użytkowanych do niedawna na wierzchowinie i zboczach dolinki. Obecnie cały system dolinno-wąwozowy porasta las grądowy z lipą, grabem, jaworem, klonem oraz dębem, robinią białą i gdzieniegdzie sosną. W podszycie występuje leszczyna, czarny bez, kruszyna i jarzębina. W wilgotnym środowisku runo jest bogate – występują: paprocie, turzyce, kopytnik, przylaszczka, miodunka, szczawik zajęczy, niecierpek, podagrycznik i zawilec.